Mijn 5 tips voor een gezonde relatie met eten

Al zolang ik me kan herinneren ben ik met mezelf bezig. Dat klinkt wat gek als ik het zo op schrijf, maar ik durf wel te beweren dat ik van kinds af aan bezig was met mijn lijf. Met name in vergelijking met anderen. En uiteraard verloor ik altijd van iedereen om mij heen.

Zonder het nu te dramatiseren hoor, maar als ik terug kijk voelde ik me altijd dik. Kijk ik nu foto’s van mezelf terug dan barst ik in lachen uit. Waar kwam dat gevoel toch vandaan? Ik riep ook altijd: ‘ik ben dik’, ‘ik zie er niet uit’, ik moet afvallen.

Nu, naarmate ik ouder wordt (oma spreekt:)), durf ik mezelf te accepteren. Want nee, ik ben niet dik. Ook ik heb nog wel eens momenten dat ik mezelf wel dik voel, bijvoorbeeld als ik mijn koolhydraatarme eetpatroon even aan de wilgen heb gehangen (ja echt, dat doe ik af en toe), maar het vormt geen verlammende gedachte meer. Ik laat die weegschaal ook niet meer mijn humeur bepalen. Ik ben erachter dat de relatie met eten bepaalt hoe je je voelt of hoe je je kunt voelen.

Vast in de dieetstrijd

Vroeger at ik alles wat los en vast zat. Een hele lange tijd ook zonder er überhaupt over na te denken hoor, gewoon omdat ik er zin in had. Maar er was een moment dat ik begon in te zien dat mijn relatie met eten ongezond was. Eten bepaalde op een gegeven moment mijn dag, mijn humeur, mijn kijk op mijzelf.

Nu is het zo dat dit gevoel af en toe nog komt bovendrijven, op dagen dus dat ik mezelf weer wat meer ‘laat gaan’ (lees wijn en tapas en vakantie en lang weekend). En dan voel ik me dik, omdat ik voor mijn gevoel ben doorgeslagen. Maar het gekke is, en dat is mijn leertraject geweest, zodra ik mijn koolhydraatarme eetpatroon weer oppak, is dat gevoel weer weg. Ook al wijst de weegschaal wat kilo’s meer aan.

Gestopt met dieetdenken

En het allerbelangrijkste, ik doe niet meer aan dieetdenken, ik pak de draad weer op en denk niet in termen van: ach nu is het toch al te laat, nu laat ik me maar gaan. Ik sta er nu compleet anders in. Ik sta mijzelf zondigen met eten toe, maar vind het ook weer prettig om een moment te hebben waarop ik zeg: Ik heb heerlijk genoten, maar nu wil ik weer mijn energie en fitte gevoel terug. Dat is een heel andere gedachte dan voorheen. Ik durf te stellen dat ik nu een gezonde relatie met eten heb. Wat direct een uitwerking heeft op hoe ik naar mezelf kijk.

Waarom schrijf ik dit eigenlijk op? En deel ik dit persoonlijke verhaal met jullie?

Omdat ik weet dat er velen zijn die weer starten met een dieet, schema’s gaan volgen, doen wat wordt gezegd, zonder echt te luisteren naar het lichaam en de geest. Daarom wil ik wat belangrijke zaken met jullie delen die mij echt hebben geholpen om langzaam aan mijn relatie met eten en mijn zelfbeeld te verbeteren.

Reken eerst af met de suikerverslaving

Dit klinkt als een open deur en als makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik ben ervan overtuigd dat de eerste stap gezet wordt in het creëren van een gezonde relatie met eten door je eetpatroon aan te passen. Maar dan niet door calorieën tellen, maar door je koolhydraatinname en suikers te verminderen.

Want verminder je jouw koolhydraatinname en suikerinname, dan creëer je een constante bloedsuikerspiegel en merk je al snel dat snaaibuien minder worden. Jouw lichaam heeft geen verslaving meer aan die bloedsuikerpieken na het eten van koolhydraten en suikers en kan dus ook geen fysieke drang meer hebben naar suikers. Je kickt af van de suikerverslaving.

Ik heb mezelf destijds het een week gegeven. En vanaf dat moment ging de eerste deur open: ik had geen honger, dacht veel minder aan eten (omdat ik zelfs meer at), kreeg meer energie. Hoewel natuurlijk de gewoonte en het emotionele aspect van snaaibuien er nog wel zaten, was het fysieke gevoel van snaaien over. Mijn lichaam werd rustiger van binnen.

Hou een voedingsdagboek bij

Hoewel velen afraden om bezig te zijn met tellen, ben ik juist voorstander van een voedingsdagboek. Niet om obsessief bezig te zijn met tellen van koolhydraten, eiwitten en vetten, maar om inzichten te krijgen in wat je aan het doen bent en waarom je het zo doet.

Inzicht in mijn eetpatroon was de eerste stap naar inzicht in hoe het zit met koolhydraten in je lichaam. Ook kreeg ik veel meer zicht op de momenten waarop snaaibuien ontstonden. Vooral in de avond na het eten. Ook kreeg ik inzicht in de hoeveelheid eiwitten en vetten die ik kon en moest eten om juist honger tegen te gaan. Ik kwam erachter dat ik veel meer kon en moest eten om af te vallen en snaaibuien tegen te gaan.

Ook heb ik mezelf aangeleerd om, voordat ik een snaaibui voelde aankomen, te gaan zitten voor mijn voedingsdagboek. Het vooraf schrijven heeft mijn automatisme om te snaaien doorbroken. Want is je eetpatroon eenmaal op orde en je blijft moeite hebben met die snaaibuien dan hebben gewoonte en emotie de overhand.

Train jezelf en zie het als een persoonlijk leertraject, geen dieet

En hier zit vaak de moeilijkheid. Dit is vaak de kern van alles waar het om draait. Het zit in je hoofd die trek in alles wat ‘verboden’ is. Heb je mijn eerste en tweede tip opgevolgd, maar je bent nog steeds gevangene van snaaibuien of terugkerende slechte gewoontes, dan zit het dus dieper bij je. Dieper dan gewoon maar even je eetpatroon aanpakken om af te vallen.

En dan weet je diep van binnen dat het beginnen met een volgend dieet niet de volgende stap moet zijn, maar dat je aan de slag moet met inzicht en bewustwording in je snaaibuien en gewoonten. Gebruik daarom je voedingsdagboek niet alleen om je voeding in te noteren, maar zeker ook alle emoties, gevoelens, momenten waarop je de snaaibui voelt opkomen, wat het met je doet etc.

En dat betekent hard aan de slag met jezelf. Ik zie het niet als een psychologisch traject, maar meer als een coachingstraject van jezelf. Je kijkt naar de toekomst en wat je wilt veranderen, je kijkt niet terug naar alles wat je fout hebt gedaan en wellicht nog gaat doen. Net zoals je misschien een training op je werk zou volgen, volg je nu jouw eigen persoonlijke trainingstraject.

Geef je geest rust en leer zondigen

Snaaibuien of regelrechte eetbuien kunnen voortkomen uit het feit dat je te streng bent voor jezelf. Je mag niets als je ‘op dieet bent’ en je denkt in uitersten. Ik was daar heel goed in: ‘Als ik nu even 2 maanden goed aan de bak ga, mag ik daarna weer X nemen’. En daar ging het dan vaak weer mis.

Wie zich altijd alles ontzegt, maakt de drang naar wat lekkers erger. Trakteer jezelf dus op datgene wat jij zó lekker vindt, plan dit in je voedingsdagboek en leef er naar toe. Alleen, vaak is na een zondigmomentje het hek van de dam. Of heb je voor je gevoel gefaald. Daarom moet je het leren zondigen zien als een persoonlijk leertraject. Leer zondigen op een voor jou vastgesteld moment en hou je aan de afspraak. Je gaat waarschijnlijk een keer goed op je bek, maar je haalt ook niet altijd direct het hoogste resultaat met de training op je werk.

Lees ook: Zondigen tijdens een koolhydraatarm dieet: Wel of niet doen

Weet dat je nooit meer ‘normaal’ kunt eten en accepteer dit

Oei, dit vind ik een hele lastige om te benoemen, maar ik doe het toch. Ik plan nog altijd mijn dagen, ik hou ook af en toe nog een voedingsdagboek bij, ik eet niet 100% van de tijd gezond, ik heb ook wel eens momenten van gevoelens van falen. Emotie eten steekt ook wel eens de kop op.

Gedachten en handelingen die altijd bij me zullen blijven. Ik hoor heel vaak dat het toch juist zo moet zijn dat dit allemaal geen issue meer moet zijn. En dat je alleen nog maar eet op momenten dat je honger hebt en dat je dan ook eet totdat je vol zit enzovoort enzovoort.

Maar ik heb geaccepteerd dat dit bij me hoort. Het verschil is dat het geen strijd meer is voor me. Omgaan met een gezond eetpatroon is geen strijd. En ik vind dat dat het doel moet zijn. Ik weet namelijk dat na een wat ongezondere periode, er weer een gezonde periode aanbreekt. En dat moet het doel zijn, ongeacht of ik nog bezig ben met plannen, bijhouden van voedingsdagboek. Rust, dat is het.